Vakanski

Hee! We gaan naar Sestriere Am See! Hoewel de locatie al lang aan ons was vergeven, heeft dat het uitkijken naar de skireis niet minder gemaakt. Toch kwam er behoorlijke reisstress bij kijken. Ten eerste was het afwachten of je een plekje had bemachtigd na het inschrijven. Skifest had het niet voorzien, want nog nooit eerder waren er zoveel aanmeldingen voor een groepsskireis geweest. Dat laat dat typische Groningse karakter weer mooi zien. Overal bij moeten zijn, maar goed, daar later meer over. Dankzij de Lustrumski is dit helemaal goed gekomen en met een beetje hulp van Tante Ans zijn de bedjes goed verdeeld. Maar als je dacht dat het enige obstakel was voor vertrek, dan had je het goed mis. Tante Ans was immers niet de enige die zich bemoeide met de skireis, aangezien Cor-oma ook even om het hoekje kwam kijken. Voor een tijdje was het onduidelijk of we richting Italië mochten reizen, maar wegens geen negatief reisadvies zijn we toch met chauffeurs Harm en Wim de bus ingestapt. Qua timing hadden we het overigens niet beter kunnen treffen, want hoe toevallig is het dat precies de zes dagen dat wij er waren de tijdelijke “danswet” van heel Italië effekes was ingetrokken en wij ons ongestoord naar de GFC en Tabata konden begeven. Iets té toevallig als je het mij vraagt, maar dat is uiteraard niet belangrijk. Het gaat erom dat wij met 900 man konden dansen in Bariq kleding op de gouden plaat van Ties van Lemmen in de GFC en we ondertussen door een drone van een Italiaanse journalist gefilmd werden.

Alsof dat nog niet genoeg was, was er ook een special act geregeld. In de veronderstelling dat Dries Roelvink elk moment het podium op kwam zingen in zijn gele speedo, kwam uit een onverwachte doch behoorlijk zichtbare hoek Django Wagner aangelopen. In combinatie met vuurwerk en een stel dronken Italianen was de GFC elke dag weer niks bij de Folie Douce. Dat sterk daar even duur als bier was, is daar overigens slechts een bijzaak van. Na de apres-ski zakte iedereen weer af naar de Noord-Koreaanse Bunker voor een uitgebreid lopend buffet. Of het nou zo goor was dat het lekker was, weet niemand. Kortom, wat was alles goed geregeld, daarmee hulde aan de LustrumSki. Ik denk dat ik namens veel mensen spreek, als ik zeg dat dit misschien wel de leukste week van mijn Groningen tijd was. En dat zelfs zonder de sneeuwcondities te benoemen!